Szczątki Jana Kwiczali odnaleziono we wrześniu 2017 roku podczas prac ekshumacyjnych prowadzonych przez Instytut Pamięci Narodowej na katowickim Cmentarzu Komunalnym przy ulicy Panewnickiej.

Jak podaje IPN, Jan Kwiczala urodził się 3 maja 1913 roku w Rajsku pod Oświęcimiem. Był synem Józefa Kwiczali i Magdaleny z domu Kasperek. W okresie międzywojennym pełnił służbę w 3. Pułku Strzelców Podhalańskich, był także członkiem Związku Strzeleckiego i Polskiego Związku Zachodniego.

W czasie okupacji został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec, skąd dwukrotnie uciekał podejmując również misje kurierskie. Ukrywał się w okolicy Dziedzic (dzisiejsze Czechowice-Dziedzice). W 1944 roku wstąpił do Narodowych Sił Zbrojnych. W październiku tego samego roku zaprzysiągł Henryka Flamego ps. „Bartek“ do służby w NSZ.

Po wojnie, pracując jako strażnik kolejowy, pod pozorem podróży służbowych pełnił funkcję łącznika dowództwa VII Okręgu NSZ ze zgrupowaniem „Bartka“. Dostarczał rozkazy, pieniądze i żywność.

Został aresztowany 19 października 1946 roku w Zabrzu. Wojskowy Sąd Rejonowy w Katowicach w grudniu 1946 roku na sesji wyjazdowej w Będzinie skazał „Emila“ na karę śmierci. Proces odbył się bez udziału obrońcy, a oskarżeni nie mieli prawa zapoznać się z dokumentami procesowymi. Wyrok został wykonany 31 grudnia 1946 roku w więzieniu przy ulicy Mikołowskiej w Katowicach.