Gekon Henkela to zagrożony wyginięciem gatunek, którego hodowlę zachowawczą od dwóch lat prowadzi wrocławskie zoo. Ten endemit Madagaskaru, uważany jest za trudny w hodowli. Tymczasem wrocławski ogród doczekał się już trzech młodych w tym roku i czeka na kolejne! 

Wrocławskie zoo zajmuje się hodowlą tego gatunku od września 2018 r. Pierwsze młode pojawiły się tu w sierpniu 2019 r., a od tego czasu doczekano się 10. Najmłodszy gekon wykluł się 11 marca.

- Gekony Henkela to bardzo trudny w hodowli gatunek. Wymaga utrzymywania odpowiedniej temperatury w terrarium, wysokiej wilgotności oraz odpowiedniego oświetlenia. Uwagi i szczególnej troski wymaga również samica, która ma złożyć jaja, a potem same jaja. Powtarzalność procesu rozmnażania oznacza dla nas, że odnieśliśmy sukces - zwierzęta mają dobre warunki i dobrze się czują. – mówi prezes wrocławskiego zoo, Radosław Ratajszczak.

Dlaczego hodowla w zoo jest ważna? Te endemiczne jaszczurki Madagaskaru prowadzą nadrzewny tryb życia. Nie potrafi funkcjonować w innym, niedrzewnym, środowisku, co powoduje jej wymieranie w środowisku naturalnym, bo wycinki lasów są na Madagaskarze powszechne. Szacuje się, że wylesienie sięga tam 80%. Dodatkowym zagrożeniem są odłowy na rzecz handlu do domowych hodowli. IUCN (Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody) nadała im status zagrożonych wyginięciem w naturze. W celu ograniczenia handlu nimi umieszczono je również w II załączniku konwencji waszyngtońskiej (CITES). Zatem hodowla w ogrodach zoologicznych to szansa na przetrwanie gatunku.

Warto wiedzieć, Uroplatus henkeli, nazywany również gekonem liśćogonowym, to bardzo ciekawa jaszczurka. Należy do jednych z większych w swojej rodzinie, bo samce osiągają nawet 29 cm długości. Zamieszkuje deszczowe lasy Madagaskaru, gdzie prowadząc głównie nocny tryb życia. Większość życia spędza na drzewach, a na ziemię schodzi właściwie tylko samica by złożyć i zamaskować jaja. Jednak nie to jest najciekawsze… Uwagę zwraca wygląd tych jaszczurek. Po pierwsze kształt ich ciała przypomina budowę krokodyla, ale z płaskim ogonem. Po drugie wyróżnia ją maskujące ubarwienie, które potrafi zmieniać, w zależności od wahań temperatury, światła czy nastroju, chociaż nie tak znacząco jak kameleon. Można zatem spotkać osobniki ciemnobrązowe, brązowe, żółte, szare a nawet lekko białe, jednak zawsze plamy na ich ciele są ciemniejsze od tła, a nawet czarne.

- Jak dokładnie wygląda dorosły gekon Henkela? Ma dużą trójkątną głową oraz duże, silne szczęki. Ma duże, barwne, wyłupiaste oczy, które przykuwają uwagę. Ich kończyny są chude i długie, lekko nieproporcjonalne do wielkości całego ciała, a palce zakończone ma przylgami, ułatwiającymi poruszanie po pionowych powierzchniach. Cechą charakterystyczną jest ten duży, płaski i na brzegach pofałdowany ogon, który przypomina zeschłego liścia. A tu, proszę spojrzeć, na obwodzie głowy i reszty ciała, znajdują się drobne fałdy skórne, które zacierają granicę ciała i powierzchni, na której gekon spoczywa. Zresztą młode to kopie dorosłych, ale proporcjonalnie mniejsze, bo mające ok. 3 cm. – opowiada Magda Fabiszewska-Jerzmańska, opiekun gadów we wrocławskim zoo.

U tych jaszczurek łatwo jest rozróżnić płeć, ponieważ samce mają pory udowe i bardzo charakterystyczne, duże zgrubienia skórne u nasady ogona, w których znajduje się parzysty narząd kopulacyjny, hemipenis.