5 września odbyła się dziewiąta edycja narodowego czytania. Z inicjatywy Pary Prezydenckiej bohaterką tegorocznego wydarzenia była „Balladyna” Juliusza Słowackiego. Do akcji dołączyli Wojewoda Mazowiecki Konstanty Radziwiłł i Mazowiecki Kurator Oświaty Aurelia Michałowska czytając fragment dramatu w Domu Polonii w Pułtusku.

Dziewiąta akcja Narodowego Czytania rozpoczęła się odczytaniem okolicznościowego listu wystosowanego przez Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej do uczestników wydarzenia.

- Ufam, że każdy odkryje swoją „Balladynę”, oddając się refleksji nad uniwersalnym przesłaniem tego utworu, który obnaża ludzkie słabości i wady, a zarazem opowiada się po stronie zgody, porozumienia i ukazuje zwycięstwo dobra nad złem – napisał Prezydent zapraszając do wspólnego czytania lektury.

Dyrektor Szkoły Podstawowej nr 4 im. Ireny Szewińskiej w Pułtusku powitał Wojewodę Mazowieckiego, Mazowieckiego Kuratora Oświaty, Radę rodziców oraz nauczycieli, uczniów Szkoły Podstawowej i uczniów Instytutu Głuchoniemych w Warszawie.

- Zachęcam do wspólnego czytania. Nie tylko dziś, ale w rodzinie, głośno i razem. To buduje poczucie wspólnoty. Narodowe Czytanie to doskonała okazja do promowania w przestrzeni publicznej klasyki polskiej literatury oraz odkrywanie na nowo piękna i bogactwa dzieł. Spotkaliśmy się tutaj, aby współtworzyć i popularyzować czytelnictwo polskich książek. Czytając wieszczy narodowych pielęgnujemy więzi pokoleniowe i narodowe. Bardzo się cieszę, że mogę uczestniczyć w tej inicjatywie – powiedział Konstanty Radziwiłł, Wojewoda Mazowiecki w trakcie inauguracji wydarzenia.

Następnie uczennice klas VII zaprezentowały fragment „Balladyny”. Po nim nastąpiło wspólne czytanie dramatu na scenie. W czytaniu uczestniczyli: Wojewoda Mazowiecki Konstanty Radziwiłł, Mazowiecki Kurator Oświaty Aurelia Michałowska, Dyrektor Szkoły i przedstawiciele Rady rodziców oraz uczniowie Szkoły Podstawowej nr 4 w Pułtusku, a także uczniowie z Instytutu Głuchoniemych w Warszawie.

Czytanie dramatu rozpoczął Konstanty Radziwiłł Wojewoda Mazowiecki:

 „Rady zasięgnąć warto od człowieka,

Który się kryje w tej zaciszy leśnej;

Pobożny starzec – ma jednak w rozumie

Nieco szaleństwa: ilekroć mu prawisz

O zamkach, królach, o królewskich dworach,

To jak szalony od rozumu błądzi,

Miota przekleństwa, pieni się narzeka;

Musiał od królów doznać wiele złego,

I z owąd został przyjacielem gminu.

Stuka do celi.

Puk! Puk! Puk!

Kto tam?

Kirkor

Witaj, synu…

Czego chcesz?

Rady.

Zostań pustelnikiem.

Gdybym podstarzał dziesiątym krzyżykiem,

Może bym w smutne schronił się dąbrowy;

Ale ja młody, pan czterowieżowy,

Przemyślałem dzisiaj, jak by się ożenić…

Poradź mi, starcze!

Lat dwadzieścia z górą

Jak żyję w puszczy…

Cóż stąd?

Więc ocenić

Ludzie nie mogę.”

Do czytania dołączyła Mazowiecka Kurator Oświaty Aurelia Michałowska:

„Ach! ja się kocham, kocham się w człowieku!

To ludzkie czary

Tej zimy, gdym usnęła

Na skrysztalonym łożu, światło mię jakieś

Z głuchego snu gwałtownie ocuciło.

Otwieram oczy — patrzę… płomień czerwony

Jako pożaru łuna bije przez lody

I słychać głuchy huk. Rybacy to rąbali

Przełomkę biednym rybkom zdradliwą… Nagle

Okropny krzyk — w przełomkę człowiek pada.

Na moje upadł łoże; a czy to światło

Podobne barwie róż, które świeciło

W moim pałacu szklistym? czy też prawdziwe

Róże na jego licach śmiercią mdlejące;

Ale się piękny wydał — ach! piękny tak, że chciałam

Zatrzymać go na wieki w zimnych pałacach,

I nie rozwiązać z wieńca ramion, i przykuć

Łańcuchem pocałunków. Wtem zaczął konać…

Musiałam wtenczas, ach! musiałam go wypuścić!

Gdybym przynajmniej mogła była go wynieść

Z wody na rękach moich, usta z ustami

Spoić i życie wlać w ostygłe jego piersi;

Ale ty wiesz, co to za męka dla nas,

Kiedy podobne kwiatom, musiemy składać

Rumieniec nasz i piękne barwy wiosny,

I do kamieni białych podobne leżyć

W głębiach jeziora. Taką ja wtenczas byłam.

Musiałam leżeć na dnie, ani się płocho

Na światło dnia wyrywać. Na pół martwego

Wyniosłam drzącą ręką i przez otwory

W lodzie wybite rzucam: sama boleśnie

Wracam na puste łoże, na zimne łoże;

A moje serce rozdarł okrzyk rybaków,

Którzy witali wtenczas, gdy ja żegnałam.

Jakżem czekała wiosny, przyszła nareszcie!

Z miłością w sercu budzę się… kwiaty

To nic przy jego licach — gwiazdy gasną

Przy jego jasnych oczach… Ach kocham, kocham!”

Aurelia Michałowska, Mazowiecki Kurator Oświaty podziękowała za spotkanie i wspólne czytanie.

- Bardzo dziękuję za wspólne czytanie  fragmentów dramatu Juliusza Słowackiego. Mam nadzieję, że udział w spotkaniu obudzi w was chęć do dalszego czytania polskich klasyków i zagłębiania się w bogatą historie polskiej literatury. – zwróciła się do zgromadzonych uczniów.

„Balladyna” Juliusza Słowackiego to wybitne dzieło polskiego romantyzmu. Dramat został ukończony w grudniu 1834 roku, a wydany pięć lat później w Paryżu. Powstał na emigracji w czasie dyskusji na temat przyczyn niedawnej klęski powstania i debat nad wspólną historią i przyszłym losem narodu. Poeta połączył w tym utworze realizm i fantastykę, koncentrując się na analizie postaw i czynów bohaterów. Osadzona na tle baśniowych dziejów opowieść o dwóch siostrach – Balladynie i Alinie – stała się bardzo popularna. Wywarła duży wpływ na muzykę, malarstwo czy rzeźbę, a powstałe na przestrzeni lat jej liczne inscenizacje, zrealizowane przez wybitnych reżyserów i aktorów scen polskich, cieszyły się ogromnym zainteresowaniem.

Akcja Narodowe Czytanie organizowana jest przez Prezydenta RP od 2012 roku. Została zainicjowana wspólną lekturą Pana Tadeusza Adama Mickiewicza. W 2013 roku w całej Polsce odbyło się czytanie dzieł Aleksandra Fredry, a podczas następnych edycji przeczytano kolejno: Trylogię Henryka Sienkiewicza oraz Lalkę Bolesława Prusa. W 2016 roku Andrzej Duda i Agata Kornhauser-Duda rozpoczęli Narodowe Czytanie Quo vadis Henryka Sienkiewicza w warszawskim Ogrodzie Saskim. W 2017 roku lekturą Narodowego Czytania było Wesele Stanisława Wyspiańskiego.