Któregoś dnia sierpnia, powstańcy przestali walczyć o zwycięstwo, nie walczyli już nawet o honorową przegraną. W rzeczywistości walka toczyła się o coś większego, o przyszłość narodu. Etos wolnej Polski miał dać siłę do przetrwania kolejnym pokoleniom. Nasze powstanie stało się zrywem utrwalającym w Polakach umiłowanie wolności narodu. – podkreśla Wojewoda Lubuski Władysław Dajczak.

Wojewoda odwiedził dzisiaj bohaterów Powstania Warszawskiego mieszkających w województwie lubuskim, którym podziękował za bohaterstwo i działalność dla Ojczyzny. Wyrazy ogromnego szacunku i życzenia Wojewoda Lubuski skierował do Zofii Krzywińskiej i Ryszarda Laskowskiego.

Ryszard Laskowski
Ryszard Laskowski od czerwca 1941 r. do października 1944 r. działał w Związku Walki Zbrojnej. Podczas Powstania Warszawskiego, pomiędzy sierpniem a październikiem, służył, jako podchorąży w grupie „Ruczaj”. W październiku 1944 został uwięziony obozie jenieckim w Łambinowicach. Później trafił do obozu w Luckenwalde, a następnie w Stalagu Luftenberg. W roku 2001 awansowany został do stopnia porucznika. Został również odznaczony Krzyżem Armii Krajowej.

Zofia Krzywińska
Zofia Krzywińska urodziła się 5 lutego 1914 r. w Warszawie. Ukończyła seminarium nauczycielskie w Warszawie i tam rozpoczęła pracę, jako domowa nauczycielka. Podczas Powstania działała, jako sanitariuszka ps. "Zośka". W sierpniu 1939 r. przeszła kurs pierwszej pomocy w szpitalu wojskowym i we wrześniu 1939 r. była sanitariuszką, pomagając rannym w rejonie Powązek, Woli i Starego Miasta. Z powstania cudem uszła z życiem. Jak opowiedziała przez kilka godzin leżała przysypana gruzem między pierwszym piętrem a parterem jednej z kamienic na warszawskiej Woli. – Myśleliśmy, że wojny nie wygramy, ale trzeba było zrobić wszystko, by zawalczyć choćby o Warszawę, o honor i pokazać, że Polacy nie poddają się bez walki – mówiła Zofia Krzywińska. Przez pięć lat w podziemiu trwały prace nad planem zrywu. – Ćwiczyliśmy różne plany, szkoliliśmy się z pierwszej pomocy, próbowaliśmy ustalić najlepszą datę - opowiadała bohaterka powstania warszawskiego, która determinację i próbę walki w 1944 roku w Warszawie porównała do zrywu Polaków w Powstaniu Styczniowym w 1863 roku.

Godzina W

W 72. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego, 1 sierpnia 2016 roku, o godz. 17.00, na obszarze województwa lubuskiego, przeprowadzona została głośna próba syren alarmowych i nadany został sygnał alarmowy. Trening polegał na wyemitowaniu sygnału ciągłego trwającego jedną minutę.

Wojewoda Lubuski Władysław Dajczak wziął udział w uroczystości upamiętniającej rocznicę Powstania Warszawskiego. Oddając cześć bohaterom zrywu narodowościowego złożył kwiaty na cmentarzu komunalnym w Gorzowie Wlkp.

Uczcijmy pamięć bohaterów Powstania.

Kiedy w całej Polsce zawyją syreny, gdziekolwiek będziesz – zatrzymaj się, uczcij chwilą ciszy tych, którzy walczyli i ginęli za Twoją wolność. Wyjdź z domu, wysiądź z samochodu, na minutę oderwij się od pracy. Pokaż innym, że pamiętasz.

1 sierpnia 1944

1 sierpnia 1944, godzina 17.00 była początkiem Powstania Warszawskiego, walk o niepodległość kraju i wolność polaków. Powstanie Warszawskie trwało 63 dni. Stowarzyszenie Pamięci Powstania Warszawskiego na swoich stronach internetowych informuje, że mimo ogromnej przewagi militarnej, wojska niemieckie poniosły równie wielkie straty: 10.000 poległych, 7.000 zaginionych, 9.000 rannych. Powstanie było przez nich porównywane z bitwą o Stalingrad. Poległo około 16 tys. powstańców i około 150 tys. ludności cywilnej. Tysiące osób zostało rannych. Około 650 tys. ludności cywilnej zostało wywiezione z Warszawy do obozu przejściowego w Pruszkowie, a stamtąd do przymusowej pracy w Niemczech i obozów koncentracyjnych.