Obrady odbywały się w dwóch turach: 5 – 10 września i 26 września – 7 października 1981 r. Podstawowym zadaniem 896 delegatów reprezentujących ok. 10 mln członków Związku było wybranie władz krajowych i opracowanie programu.

Na I KZD wybrano przewodniczącego Związku Lecha Wałęsę, który w I turze otrzymał 55 proc. głosów. Jego kontrkandydatami byli Andrzej Gwiazda, Marian Jurczyk i Jan Rulewski. W pierwszej turze delegaci przyjęli również „Posłanie do ludzi pracy Europy Wschodniej” oraz szereg uchwał.

W drugiej turze KZD udzielił absolutorium Krajowej Komisji Porozumiewawczej i wybrał władze Solidarności. Najważniejszym dokumentem uchwalonym podczas drugiej tury była uchwała programowa Samorządna Rzeczypospolita. "NSZZ Solidarność powstał z ruchu strajkowego 1980 r. - największego ruchu masowego w dziejach Polski (...) Chodziło nam wszystkim nie tylko o warunki bytowania, chociaż żyło się źle, pracowało się ciężko i jakże często bezowocnie. Historia nauczyła nas, że nie ma chleba bez wolności. Chodziło nam również o sprawiedliwość, o demokrację, o prawdę, o swobodę przekonań, o naprawę Rzeczpospolitej, nie zaś tylko o chleb, masło i kiełbasę" - zapisano w uchwale, w której zaznaczono również, że Solidarność czerpie z wartości etyki chrześcijańskiej. "Nowym bodźcem do działania jest dla nas encyklika O pracy ludzkiej Jana Pawła II. Solidarność jako masowa organizacja ludzi pracy jest także ruchem moralnego odrodzenia narodu".

I KZD przyjął łącznie ok. 70 dokumentów, dot. m.in. sytuacji w środkach masowego przekazu, wyborów do rad narodowych, spółdzielczości, sądownictwa, spraw niepełnosprawnych, cen i działań antykryzysowych, polityki wydawniczej Związku oraz rządowego projektu ustawy o związkach zawodowych.