Jakich uchybień się dopuszczono

Zastępca Prokuratora Rejonowego w Pucku został obwiniony o to, że nienależycie wypełniał obowiązki służbowe związane ze sprawowaniem nadzoru nad postępowaniem dotyczącym pozbawienia życia rodzeństwa: 3-letniego Kacpra i 5-letniej Klaudii, przez rodziców zastępczych z Pucka.

Pomimo istnienia okoliczności wskazujących na istnienie przemocy w rodzinie zastępczej przydzielił on śledztwo asesorowi a nie prokuratorowi o odpowiednim doświadczeniu zawodowym. Po otrzymaniu wniosku Policji o powiadomienie Sądu Rodzinnego i Nieletnich o ustaleniach wskazujących na występowanie przemocy w rodzinie i konieczności podjęcia działań zmierzających do przeniesienia dzieci do innej rodziny, nie zlecił referentowi sprawy podjęcia działań zmierzających do zapewnienia bezpieczeństwa dzieciom. Zaniechał także zlecenia przeprowadzenia istotnych dla sprawy dowodów, w tym przesłuchania dzieci. Posiadając wiedzę o niepełnej opinii biegłego z Zakładu Medycyny Sądowej nie polecił uzyskania opinii uzupełniającej. Nie nadał także prawidłowego kierunku postępowaniu, nie określił prawidłowo jego zakresu podmiotowego i przedmiotowego, w wyniku czego nie uwzględniono prawnie chronionych interesów wszystkich małoletnich pokrzywdzonych.

Dopuszczając się tych wszystkich uchybień Zastępca Prokuratora Rejonowego w Pucku oczywiście i rażąco naruszył przepisy ustawy o prokuraturze, regulaminu wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury i wytycznych Prokuratora Generalnego dotyczących zasad postępowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie. Tym samym dopuścił się on przewinienia służbowego określonego w art. 66 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1985 roku o prokuraturze (poprzednio obowiązującej).

Nieprawidłowa ocena sądu Sąd Dyscyplinarny dla Prokuratorów przy Prokuratorze Generalnym uznał, że ocena dowodów dokonana w początkowej fazie tego śledztwa była nietrafna. Zaniechanie przeniesienia dzieci do innej rodziny zastępczej oraz zaniechanie przeprowadzenia oględzin ciała dzieci już na początkowym etapie postępowania było nietrafne, a zarazem brzemienne w skutkach – skutkowało śmiercią dzieci. Można było tego uniknąć.

Pomimo przyjęcia takiej oceny postępowania Zastępcy Prokuratora Rejonowego w Pucku Sąd pierwszej instancji stwierdził, że nie sposób przyjąć, że poprzez swoje działania lub ich brak dopuścił się on zarzucanej mu oczywistej i rażącej obrazy przepisów ustawy o prokuraturze, regulaminu prokuratorskiego i wytycznych Prokuratora Generalnego. Sąd Dyscyplinarny dla Prokuratorów przy Prokuratorze Generalnym uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Zażalenie rzecznika dyscyplinarnego

Orzeczenie to zostało zaskarżone przez Rzecznika Dyscyplinarnego w Prokuraturze Apelacyjnej w Gdańsku.

Odwoławczy Sąd Dyscyplinarny dla Prokuratorów przy Prokuratorze Generalnym nie uwzględnił złożonego w tej sprawie odwołania. Utrzymał on w mocy orzeczenie sądu pierwszej instancji uniewinniające obwinionego od zarzutu popełnienia przewinienia dyscyplinarnego.

Argumenty podniesione w kasacji

Prokurator Generalny nie zgodził się z takim wyrokiem sądu dyscyplinarnego. W swojej kasacji podniósł, że Odwoławczy Sąd Dyscyplinarny dla Prokuratorów przy Prokuratorze Generalnym dopuścił się rażącego i mającego istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia naruszenie przepisów prawa procesowego (art. 433 par. 2 kodeksu postępowania karnego i art. 457 par. 3 kodeksu postępowania karnego). Zaniechał on dokonania prawidłowej i wszechstronnej kontroli odwoławczej. Nienależycie, pobieżnie i lakonicznie rozważył oraz ustosunkował się w pisemnym uzasadnieniu orzeczenia do zarzutów podniesionych w odwołaniu Rzecznika Dyscyplinarnego w Prokuraturze Apelacyjnej w Gdańsku.

Na skutek tych naruszeń doszło do utrzymania w mocy niezasadnego orzeczenia sądu pierwszej instancji. Prokurator Generalny uznał, że zostało ono oparte na dowolnej, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie materiału dowodowego.