25 września 2014 roku mija 90 lat od podjęcia przez Radę Miejską Łodzi decyzji o budowie wodociągów i kanalizacji według projektu Williama Heerleina Lindleya. W latach dwudziestych XX wieku Łódź była niechlubnym wyjątkiem w Europie - blisko 600-tysięczne miasto nie posiadało kanalizacji i wodociągów. W mieście nieczystości bytowe i przemysłowe płynęły ulicznymi rynsztokami, rzekami, które podczas opadów deszczu rozlewały się zanieczyszczając studnie wody pitnej. W mieście panował nieznośny fetor, wśród mieszkańców wybuchały epidemie: cholery, czerwonki, duru brzusznego, szkarlatyny, błonicy, odry i krztuśca. Łódź znajdowała się w ponurej czołówce polskich miast pod względem śmiertelności wśród mieszkańców. Stan sanitarny miasta pogarszał fakt, że do II wojny światowej Łódź należała do najbardziej zaludnionych polskich miast. W 1936 roku na 1 km kw. żyło 10439 mieszkańców (Warszawa 9585, Kraków 4610).

Stan zagrożenia sanitarnego Łodzi najlepiej ilustruje memoriał władz Łodzi wysłany w 1924 roku do ówczesnych posłów, senatorów i członków rządów RP w sprawie zapewnienia miastu funduszy na budowę kanalizacji:

"Woda do picia czerpana jest ze studni głębokości zaledwie kilku lub kilkunastu metrów, studnie zaś znajdują się często w pobliżu dołów kloacznych. Ścieki tylko w nieznacznej ilości wywożone są poza obręb miasta, większość zaś ścieków domowych i wszystkie fabryczne spływają ulicznymi rynsztokami."

Autorem projektu łódzkiej kanalizacji i wodociągów był William Heerlein Lindley. Projekt był już gotowy w 1909 roku, jednak dopiero po odzyskaniu Niepodległości zdecydowano się na rozpoczęcie koniecznych prac.

Decyzja łódzkich radnych podjęta 25 września 1924 roku była przełomowa dla miasta. Mimo tego, że Samorząd znajdował się w bardzo trudnej sytuacji finansowej, a Rada Miejska była podzielona (zasiadali w niej przedstawiciele aż 11 ugrupowań), radni jednogłośnie zdecydowali o budowie wodociągów i kanalizacji. Kierowanie pracami budowlanymi powierzono inżynierowi Stefanowi Skrzywanowi – bliskiemu współpracownikowi inżyniera Lindleya. Do II wojny światowej wybudowano 192 km kanalizacji z przyłączami, 86 km sieci wodociągowej, 2 zbiorniki wody na Stokach, stację pomp na Dąbrowie. Wodę dla miasta czerpano ze studni głębinowych.

Na rocznicowej wystawie można zobaczyć archiwalne zdjęcia Zakładu Wodociągów i Kanalizacji z lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku.