Ulica Mariana Jurczyka w Szczecinie?
Od 1954 roku pracował w Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego. W sierpniu 1980 roku stanął na czele Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Szczecinie. Był sygnatariuszem porozumień sierpniowych. Kierował następnie Międzyzakładową Komisją Robotniczą „S”, a w 1981 roku objął stanowisko przewodniczącego zarządu Regionu Pomorze Zachodnie NSZZ „Solidarność”. Był delegatem na I KZD w Gdańsku, wszedł w skład komisji krajowej związku. Internowany po wprowadzeniu stanu wojennego na okres od 13 grudnia 1981 do 18 listopada 1982 roku. Przebywał w ośrodkach odosobnienia m.in. w Goleniowie. Pod koniec 1982 roku tymczasowo aresztowany i oskarżony o przygotowania do obalenia ustroju PRL. W tym samym roku zginęła tragicznie jego synowa Dorota, wyskakując z okna kamienicy w Szczecinie. Po uzyskaniu informacji o śmierci żony, tego samego dnia z innego budynku wyskoczył syn Mariana Jurczyka Adam, również ponosząc śmierć.
Zwolniony na mocy amnestii w 1984 roku. Dwa lata później przeszedł na rentę. Był przeciwnikiem porozumień Okrągłego Stołu. Założył następnie własny związek zawodowy pod nazwą „Solidarność 80”, kierował nim (a później jednym z odłamów) przez około dziesięć lat.
W wyborach parlamentarnych w 1997 roku jako kandydat niezależny uzyskał mandat senatora IV kadencji z województwa szczecińskiego[1]., uzyskując 124 897 głosów. W kolejnym roku zorganizował własne ugrupowanie pod nazwą Niezależny Ruch Społeczny, który wszedł w skład prawicowego bloku Ruch Patriotyczny Ojczyzna. Z ramienia RPO uzyskał mandat radnego sejmiku zachodniopomorskiego I kadencji, z którego zrezygnował, kiedy to 18 listopada 1998 został wybrany przez Radę Miasta na urząd prezydenta Szczecina.
Ze stanowiska prezydenta Szczecina Marian Jurczyk zrezygnował 24 stycznia 2000 roku, po tym decyzji Trybunału Konstytucyjnego, który stwierdził, iż funkcji prezydenta miasta na prawach powiatu nie można łączyć z mandatem senatorskim.
W marcu tego samego roku sąd lustracyjny drugiej instancji na wniosek Rzecznika Interesu Publicznego prawomocnie uznał go za tzw. kłamcę lustracyjnego, co doprowadziło do utraty przez niego mandatu senatora. Sąd ten stwierdził, że Marian Jurczyk zataił fakt zmuszenia go w 1977 roku przez funkcjonariuszy SB groźbą pozbawienia życia do współpracy, a okoliczności jej nawiązania nie zwalniały z obowiązku złożenia oświadczenia lustracyjnego odmiennej treści. Sąd Najwyższy, uwzględniając złożoną kasację, uchylił jednak zapadły wyrok. W ponownym rozpoznaniu sprawy w 2001 roku Marian Jurczyk został ponownie w obu instancjach uznany za kłamcę lustracyjnego. W 2002 roku w ramach postępowania kasacyjnego Sąd Najwyższy orzekł jednak, że jego oświadczenie lustracyjne było prawdziwe, gdyż współpraca z SB nie miała charakteru tajnego, a przekazywane informacje były pozbawione wartości operacyjnej, a ponadto sama SB oceniała tę współpracę jako mało przydatną m.in. z powodu braku lojalności.
Marian Jurczyk urodził się 16 października 1935 roku w Karczewicach. Zmarł 30 grudnia 2014 roku w Szczecinie po długiej i ciężkiej chorobie. Został pochowany 3 stycznia 2015 roku na Cmentarzu Centralnym.
