Związek nasz przeżył delegalizację, represje stanu wojennego, próby osłabienia i podzielenia. Po blisko dziewięciu latach od I KZD w 1981 roku (pierwsza tura miała miejsce od 5 do 10 września, a druga od 26 września do 7 października 1981 r., także w hali Olivia) na II zjeździe spotkali się związkowcy by podsumować trudną dekadę i wskazać ku czemu zmierzamy.

– Nie wolno nam się uchylić od uczestnictwa w pokojowej rewolucji, którą rozpoczęliśmy. To uczestnictwo musimy połączyć z naszym podstawowym zadaniem, jakim jest obrona interesów i praw pracowniczych. Jest to bardzo trudne ze względu na rachunek wystawiony przez czterdziestolecie komunizmu: państwo – zadłużone, gospodarka – wyniszczona, społeczeństwo – cywilizacyjnie zapóźnione, scena polityczna – spustoszona. Ten rachunek przyjdzie płacić – czytamy w uchwale II KZD NSZZ „S”.

Przewodniczącym Związku zostaje ponownie Lech Wałęsa, który uzyskał 362 głosy delegatów, a jego kontrkandydaci – Andrzej Słowik z Łodzi – 52 głosy i Tomasz Wójcik z Wrocławia – 25.

II KZD udzielił absolutorium Krajowej Komisji Wykonawczej na wniosek Krajowej Komisji Rewizyjnej, której sprawozdanie przedstawił ksiądz prałat Henryk Jankowski.

Delegaci przyjęli uchwałę programową: „Podstawowym statutowym celem Związku jest ochrona praw, godności i interesów pracowników. Realizacja tego celu jest możliwa tylko w warunkach nowego ładu politycznego i ekonomicznego” – to pierwsze słowa uchwały programowej.