1 kwietnia 2015 r. mija 144. rocznica urodzin ks. Idziego Radziszewskiego (1871-1922), założyciela i pierwszego rektora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W tym dniu w Kościele Akademickim KUL o godz. 8.00 sprawowana była Msza św. w intencji ks. Radziszewskiego. Liturgii przewodniczył ks. prof. Antoni Dębiński, Rektor KUL. Następnie rektor i prorektorzy udali się na cmentarz przy ul. Lipowej, by złożyć kwiaty na grobie ks. Idziego Radziszew

Idzi Benedykt Radziszewski urodził się 1 kwietnia 1871 r. w Bratoszewicach. Pochodził ze zubożałej szlachty. Ukończył Seminarium Duchowne we Włocławku (1889 r.), następnie został skierowany na studia do Akademii Duchownej w Petersburgu. Posługę kapłańską rozpoczął w 1897 r. w kościele św. Mikołaja w Kaliszu. Rok później ks. Radziszewski udał się do Leuven (Leuvain), gdzie studiował w Wyższym Instytucie Filozoficznym, funkcjonującym w ramach tamtejszego uniwersytetu katolickiego. Poza Belgią odbywał podróże naukowe do Anglii, Francji, Włoch, Austrii, Niemiec i Szwajcarii. Od 1901 do 1914 roku pełnił funkcję profesora filozofii i pedagogiki Seminarium Duchownego we Włocławku. Równocześnie był tu wicerektorem (1901-1905) i rektorem (1908-1911). W 1914 roku wyjechał do Petersburga, gdzie został profesorem filozofii i rektorem tamtejszej Akademii Duchownej. Doświadczenia pedagogiczne i naukowo-organizacyjne we wspomnianych wyżej instytucjach wykorzystał następnie przy organizacji Katolickiego Uniwersytetu w Lublinie. Według jego zamiaru uczelnia miała uprawiać badania we wszystkich dziedzinach wiedzy w duchu harmonii między nauką i wiarą, kształtować kadrę inteligencji katolickiej, która miała następnie kierować życiem społecznym w kraju, a urazem podejmować akcje zmierzające do systematycznego pogłębiania świadomości religijnej w całym polskim społeczeństwie. Katolicyzm polski uważał ks. Radziszewski za powierzchowny, wymagający odrodzenia. Od niego uzależniał zachowanie w kraju odzyskanej wolności. Pierwsza inauguracja nowo powstałego uniwersytetu odbyła się 8 grudnia 1918 roku w tymczasowej siedzibie - gmachu Lubelskiego Seminarium Duchownego. W pierwszych latach działalności uczelni podstawową troską władz było uzyskanie uprawnień państwowych i własnej siedziby. Po wielu staraniach ks. Radziszewskiego, za zgodą naczelnika państwa - Józefa Piłsudskiego, KUL uzyskał gmach będący niegdyś własnością dominikanów-obserwantów, przekształcony następnie na szpital wojskowy. 8 stycznia 1922 roku oddano do użytku wyremontowaną część wschodnią gmachu. Wkrótce po uroczystym przeniesieniu uczelni do nowej siedziby, 22 lutego tegoż roku, ks. Idzi Radziszewski zmarł na zapalenie płuc.

W opinii jemu współczesnych był człowiekiem skromnym, cichym i nie szukającym rozgłosu. Miał dar przekonywania i umiejętność nawiązywania kontaktu z ludźmi, również reprezentującymi inne poglądy. Cieszył się również nieprzeciętnym szacunkiem młodzieży akademickiej, która go ceniła za zainteresowanie się jej sprawami i wspieranie we wszelkich potrzebach duchowych i materialnych.